Σο χάραμαν τ’ ανατολής

Σο χάραμαν τ’ ανατολής
τ’ αηδόνια κελαηδούν
Και σ’ οσπίτι σ’ απ’ οξ̌ουκά
μετ’ εμέν τραγωδούν

Ο ήλιον παίρ’ σον πρόσωπο σ’,
τ’ απάν’ ι-σ’ παρλαεύ’
Πάει βασιλεύ’ κι όντες μερών’
εσέναν αραεύ’

Η κεμεντζ̌έ μ’, τα δάχτυλα μ’,
το τοξάρ’ κελαηδούν
Κι όλια τα τραγωδίας ι-μ’
εσέν παρακαλούν

Έλα, τρυγόνα μ’, μετ’ εμέν,
εσύ -ν- είσαι τ’ εμόν
Χάρτσον τα κάλλια σ’ τ’ έμορφα
σ’ εμέν τον ορφανόν

Ποίσον την ψ̌η μ’ να χ̌αίρεται,
τ’ ομμάτι͜α μ’ ας γελούν
Χωρίς εσέν τα δάχτυλα μ’
σην κεμεντζ̌έ μ’ ’κι κρού’ν

Τ’ εμόν τ’ αρνόπον έμορφον
κι ασ’ όλια έν’ μικρόν
Θ’ αναμέν’ ατο και τρανύν’
και παίρ’ ατο του χρόν’