Εγλοίαξα κι ερρούξα

Γουρπάν’ σ’ ατά τ’ ομματόπα σ’,
άμον φώσ̌ι͜α πιάν’νε
Τ’ εσά τα χ̌είλια που φιλεί
τ’ αλλουνού συμπιάν’νε

Εγλοίαξα κι ερρούξα,
εκούιξα «μανίτσα»
κι ατουπέσ’ σ’ εγκαλιόπο σου
πώς ευρέθα ’κ’ εγροίκ’σα

Έναν κορίτσ’ εφίλεσα
κι όλιον τα χ̌είλια μ’ λείχω
’Κι ξέρω πού κέσ’ λάσ̌κεται
ατέ να πάω ευρήκω

Εγλοίαξα κι ερρούξα,
εκούιξα «μανίτσα»
κι ατουπέσ’ σ’ εγκαλιόπο σου
πώς ευρέθα ’κ’ εγροίκ’σα

Μελένια τα στομόχ̌ειλα σ’
και τα κάλλια σ’ φωτάζ’νε
Εσέν ’κι αποχωρίγουμαι
όσα κι εμέν αν τάζ’νε

Εγλοίαξα κι ερρούξα,
εκούιξα «μανίτσα»
κι ατουπέσ’ σ’ εγκαλιόπο σου
πώς ευρέθα ’κ’ εγροίκ’σα

Πουλί μ’, σ’ εμέν τάζ’νε πολλά,
πλούτη και εσ̌ϊάδες
Εγώ -ν- ατά ’κι αλλάζ’ ατα
ούτε σ’ εσά τ’ ισ̌κιάδες

Εγλοίαξα κι ερρούξα,
εκούιξα «μανίτσα»
κι ατουπέσ’ σ’ εγκαλιόπο σου
πώς ευρέθα ’κ’ εγροίκ’σα