Πατρίδας νοσταλγία

Πατρίδα!
Αγαπημένα κι άγια χώματα!
Αυτού που της ζωής την χρυσανατολή είδαμε κάποια μέρα λιόχαρη.
Νοσταλγικά, η σκέψη μας γυρνά στ’ ακρογιάλια σου τα χρυσά, που του Εύξεινου γλαυκό γλυκά φιλεί το κύμα.
Στα ήμερά σου τα βουνά τα ελατοσπαρμένα, όπου της άνοιξης φυσά το μυροβόλο αγέρι.
Αυτού π’ αφήσαμε τα σπίτια μας, την προκοπή μας, την καρδιά μας, τον μόχθο μας και την χαρά μας
Ω! εσείς χορταριασμένοι τάφοι των προγόνων!
Αυτού γυρνά η σκέψη μας συχνά κι είναι παράπονο ο πόνος μας, που κλάμα γίνεται σε κάθε μας τραγούδι.

Πατρίδα!
Αγαπημένα κι άγια χώματα!
Ας ήταν κάποια άνοιξη λουλουδιασμένη και μοσχόλουστη, να ’ρθούμε αυτού πικροί προσκυνητές, να σκύψουμε απ’ την πηγή κρύο νερό να πιούμε με τις παλάμες των χεριών.
Λίγα λουλούδια, μάραντα, τσ̌οπόγια, μανουσ̌άκια, να μυριστούμε αχόρταγα ως της ψυχής το βάθος 
Κι ύστερα ω! ευφροσύνη, να στήσουμε λεβέντικο χορό στης Σουμελάς το πανηγύρι.
Να μπουν τα νιάτα στο χορό κι οι λυγερές αντάμα, στη μέση οι γέροι καθιστοί.
Να κελαηδήσει η λύρα, τραγούδι θείο, αγαπητό, ποντιακό τραγούδι.
Ν’ αστράψουν στα στητά κορμιά ζουπούνες μεταξένιες και τ’ άρματα αστραπόβροντα να ηχολογούν στα δάση τ ’άρματα των παλληκαριών.

Ας ήταν κάποια άνοιξη...
Κι όμως οι ανοίξεις περνούν χρόνια και χρόνια τώρα κι η νοσταλγία ανήμερη βόσκει τα σωθικά μας.
Πεθαίνουνε οι γέροι μας με πικραμένα χείλη, λίγο νερό ικετεύοντας απ’ τις γλυκές πηγές σου.
Πεθαίνουνε με τον καημό, διπλός ο θάνατός τους.

Πατρίδα!
Αγαπημένα κι άγια χώματα!
Αχ! ας όψονται οι δυνατοί του κόσμου που ρήμαξαν και χάλασαν κι ερήμωσαν κι αφάνισαν τις πατρικές φωλιές μας.
Της Ρωμανίας η αγκαλιά φιλόξενη μας δέχτη κι ο πόνος μας λιγόστεψε για λίγο.
Όμως ο νους κι η σκέψη κι η καρδιά πάντα σ’ εσένα τριγυρνά!
Νοσταλγικά...
Αγαπημένη γη κι αξέχαστη,
Αργοναυτών και Διγενή πατρίδα