Εσύ ’σαι τ’ ουρανού κλειδίν

Προβολή Τραγουδιού

Όλια τα «αχ» τ’ εμέτερα, εγένταν τραγωδίας

Καλλιτέχνες: Κώστας Παρχαρίδης, Λευτέρης Ανδρεάδης

Εσύ ’σαι τ’ ουρανού κλειδίν
τ’ αφκά τση γης η πόρτα [γιαρ]
Πότε θα έρχ̌εσαι ανοί͜εις
να ελέπομε τα Φώτα; [γιαρ]

Έκαψες το καρδόπο μο’
και καί͜εις ατο ακόμαν [γιαρ]
Έναν λόγον γλυκύν ’κ’ έκ’σα
εγώ ας σ’ εσόν το στόμαν [γιαρ]

Θεέ μ’, δος με υπομονήν,
ντο είχα ετελέθεν, [γιαρ]
Σα τέρτι͜α μ’ επερίσσεψεν,
ση σεβντάν ’κ’ εκανέθεν [γιαρ]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανοί͜εις	ανοίγεις
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
αφκά	κάτω
γιαρ	αγαπητός/ή/ό, αγάπη	yâr
γλυκύν	γλυκιά/ό
δος	δώσε
εκανέθεν	έφτασε, ήταν αρκετό
έκ’σα	άκουσα
ελέπομε	βλέπουμε
εσόν	δικός/ή/ό σου
ετελέθεν	(αμτβ.) τελείωσε, εξαντλήθηκε, μτφ. πέθανε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρδόπο	καρδούλα
σεβντάν	αγάπη, έρωτα	sevda/sevdā
τέρτι͜α	καημοί, βάσανα, στενοχώριες	dert
τση	της