Τ’ αδέλφι͜α

Οσήμερον κλαίν’ τα ραχ̌ι͜ά,
τα πουλόπα κι ο φέγγον
Οσήμερον σ’ ερημοκλήσσ’
τρανόν κακόν εγέντον

Δυο παλληκάρι͜α ’κ’ ήξεραν
αδέλφια πως έτον
Ας σο θηκάρ’ κάμαν έσυραν
και το κακόν εγέντον

Κι ατέ ατά π’ εγέννεσεν
με το τουφέκ’ σα χ̌έρι͜α
εσκότωσεν τα δύο πα
πριν μαθάν’ τα χαπέρι͜α

Σα ξένα χ̌έρι͜α ετράνυναν,
’κ’ εξέρ’νε ο εις τον άλλον
Για την εγάπ’ και τη σεβντάν
επέρεν ατς ο Χάρον

Απάν σ’ ολιγοψύχημαν
κλαίν’ και «αδέλφι μ’» κούζ’νε
σηκούνταν και σην αγκαλι͜άν
τη μάνας ατουν ρούζ’νε

Η μάνα που εσκότωσεν
τα δύο τα παιδία τ’ς
τ’ αχούλ’ εχάσεν πρώτιστον
κι εκόπεν η καρδία τ’ς