Τον χρόνον μίαν ’κι γελώ

Προβολή Τραγουδιού

Όλια τα «αχ» τ’ εμέτερα, εγένταν τραγωδίας

Καλλιτέχνες: Γιάννης Κουρτίδης, Κώστας Παρχαρίδης

Τον χρόνον μίαν ’κι γελώ,
πάντα αναστενάζω
’Κ’ επόρεσα και -ν- ο καρίπ’ς
τον κόσμον να χορτάζω

Αρνί μ’, αν πας σο μαναστήρ’
γράψον με αποθαμένον
Σον κόσμον ντο ταράζετε
εμέναν τον καμένον;

Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον,
πουλί μ’, σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς με τσ’ αγγέλτς έπαρ’ το,
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγγέλτς	αγγέλους
αποθαμένον	πεθαμένος/ο
γράψον	γράψε
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έπαρ’	(προστ.) πάρε
επόρεσα	μπόρεσα
εσά	δικά σου/σας
θάνατον	θάνατος
θέλτς	θέλεις
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καρίπ’ς	ξένος, μοναχικός, φτωχός, ανήμπορος / (αιτ. πληθ.) ξένους, μοναχικούς, φτωχούς, ανήμπορους	garip/ġarīb
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μαναστήρ’	μοναστήρι
μίαν	μια φορά
ταράζετε	αναμιγνύετε, ανακατεύετε, μπλέκετε
τσ’	(ως τση, άρθρο γεν. ενικού) του/της, (ως τσοι, άρθρο αιτ. πληθ.) τις, (ως ερωτημ. τσί;) ποιός;
χορτάζω	χορταίνω
ψ̌η	ψυχή