Η Λεμόνα

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μελίνα Χατζηκαμάνου, Χρήστος Καλιοντζίδης

Σίτι͜α επέγ’να ομάλια-ομάλια
είδα ορμάνια και λιβάδια
Και σην άκραν τρέχ̌’ πεγάδιν

Και ση πεγαδί’ την άκραν
έστεκεν δεντρόν και μέγαν
τα νεράντζ̌ι͜α φορτωμένον

Έπλωσα να παίρω έναν
κι εχολιάστεν η Λεμόνα
και του ήλ’ η μάνα εκούξεν

-Ντό χολιάσ̌κεσαι, Λεμόνα;
πας̌ κι ετσάκωσα κλαδόπον,
γιάμ’ εμάρανα φυλλόπον;

Κι αν ετσάκωσα κλαδόπον
να τσακούται το χ̌ερόπο μ’

Κι αν εμάρανα φυλλόπον
να μαραίνεται το ψ̌όπο μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άκραν	άκρη, αρχή
γιάμ’	μήπως, ή μη	ya/yā + μη
εκούξεν	φώναξε, λάλησε, κάλεσε κπ ονομαστικά
εμάρανα	έκανα κτ να μαραθεί
επέγ’να	πήγαινα
έπλωσα	άπλωσα, έτεινα
ετσάκωσα	έσπασα
εχολιάστεν	θύμωσε, αγανάκτησε
ήλ’	ήλιου
κλαδόπον	κλαδάκι, μτφ. απόγονος
ομάλια	ομαλοί δρόμοι, ευθείες, πεδιάδες, ομαλά (επίρρ)
ορμάνια	δάση	orman
παίρω	παίρνω
πας̌	μήπως, μπας και, είναι δυνατόν, μην τύχει (και)	μήν πᾶς
πεγαδί’	βρύσης
πεγάδιν	βρύση
σίτι͜α	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
τρέχ̌’	τρέχει
τσακούται	σπάει
φυλλόπον	φυλλαράκι
χ̌ερόπο	χεράκι
χολιάσ̌κεσαι	θυμώνεις, αγανακτάς
ψ̌όπο	ψυχούλα