Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει σην στρατείαν
Την νύχταν πάει σον μάστοραν,
την νύχταν μαστορεύει
Κόφτ’ ας τ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσάφ’ καρφία
Κι η κάλη ατ’ παραστέκει͜ ατον
με το χρυσόν μαντίλι
τα δάκρυ͜α ατ’ς εκατήβαιναν,
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει͜ ατον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει

-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε,
κι εμέν σίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε σον κύρη μου
σον Άγιον-Κωνσταντίνον
Αφήνω σε σην μάνα μου,
την Άγ̆ιαν-Ελένην
Αφήνω σε τον κρίαρον,
τον χρυσοκωδωνι͜άτεν
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν
κι αργυρόν δαχτυλίδιν
Το δαχτυλίδ’ πούλτσον και φά’
και τον σταυρόν προσ̌κύνα