Αμάν, αμάν κόρ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Κώστας Παναγιωτίδης, Χρήστος Παναγιωτίδης

Θεία μ’, η περιστέρα σου [Ν’ αηλί εμέν!]
ατέ η μυροφόρα [Ποδεδίζ’ ατεν!]
Σο πανοΰρ’ μη στείλτς ατεν, [Ν’ αηλί εμέν!]
ζελεύ’ ατεν η χώρα [Ντό να ’ίνουμαι;]

Αμάν, αμάν, κόρ’, [ψ̌ήκα μ’]
απάν’ ι-σ’ εχώρ’
Κόρ’, θα παίρω σε -ν- οφέτος
και το μοθοπώρ’

Τ’ οσπίτι σ’ ετριύλιζα [Ν’ αηλί εμέν!]
και σην αύλι͜α σ’ εκάτσα [Ντό να ’ίνουμαι;]
Εσύ την πόρτα σ’ ’κ’ ένοιξες [Λελεύω σε!]
και με τα δάκρυ͜α εχπάστα [Ντό να ’ίνουμαι;]

Αμάν, αμάν, κόρ’, [ψ̌ήκα μ’]
απάν’ ι-σ’ εχώρ’
Άμε κι έλα σ’ οσπιτόπο σ’,
τα τσ̌αρούχ̌ι͜α σ’/τη ρουμπάσ̌κα σ’ φόρ’

Τ’ οσπίτι σ’ ετριύλιζα [Ν’ αηλί εμέν!]
κι εκράτ’να ας σα κεράνια [Ντό να ’ίνουμαι;]
Εσύ την πόρταν ’κ’ ένοιγες [Ν’ αηλί εμέν!]
κι έτρωγα τα ποράνια [Ντό να ’ίνουμαι;]

Αμάν, αμάν, κόρ’, [ψ̌ήκα μ’]
απάν’ ι-σ’ κάτ’ φόρ’
Σ’ οσπιτόπο σ’ άμε κι έλα
τα ναλία σ’/τη ρουμπάσ̌κα σ’  φόρ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
άμε	(προστ.) σύρε, πήγαινε
απάν’	πάνω
ατέ	αυτή
ατεν	αυτήν
αύλι͜α	αυλή
εκάτσα	κάθισα
εκράτ’να	κρατούσα
ένοιξες	άνοιξες
ετριύλιζα	τριγύριζα, περιτριγύριζα
εχπάστα	αναχώρησα, κίνησα για
εχώρ’	(προστ.) χώρεσε
ζελεύ’	ζηλεύω/ει
’ίνουμαι	γίνομαι
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κεράνια	πάσσαλοι περίφραξης κήπου
λελεύω	χαίρομαι
μοθοπώρ’	φθινόπωρο
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ναλία	ξύλινα πέδιλα γυναικεία, τσόκαρα	nalın/naʿleyn
οσπίτι	σπίτι	hospitium<hospes
οσπιτόπο	σπιτάκι	hospitium<hospes + -όπον
οφέτος	φέτος
παίρω	παίρνω
πανοΰρ’	πανηγύρι
ποδεδίζ’	(ενεργ. και μέση) χαίρομαι/εσαι, απολαμβάνω/ει, προσκυνώ/άει	από+δέδιν (<δείδω=φοβάμαι, ανησυχώ)
ποράνια	μπόρες, καταιγίδες	boran<βενετ. bora<λατ. Boreas <Βορέας (αντιδάνειο)
ρουμπάσ̌κα	πουκάμισο με κουμπιά	руба́шка
στείλτς	στέλνεις
φόρ’	(προστ.) φόρεσε
χώρα	οι ξένοι γενικά, οι μη οικείοι, η ξενιτειά
ψ̌ήκα	ψυχούλα