Σεράντα μήλα κόκκινα/Σην ξενιτείαν σα μακρά/Εγώ μίαν εγάπεσα/Τη τυφεκί’ μ’ το ταπάν’

Σεράντα μήλα κόκκινα 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
σ’ ένα μαντίλ’ δεμένα
Σεράντα σέβντας κι αν ευτάς 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
’κ’ ευρήκ’ς κι άμον κι εμένα

Για έλα, έλα, πουλί μ’,
μετ’ εμέν έλα, γιάβρι μ’
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν, πουλί μ’
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

Σεράντα μήλα κόκκινα 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
ση σειράν τιζεμένα
Έλα κι έπαρ’ και τη στράταν 
[πουλί μ’/γιάβρι μ’]
ντο θα φέρ’ -τ- σε σ’ εμένα

Για έλα, έλα, πουλί μ’,
μετ’ εμέν έλα, γιάβρι μ’
Ατό τ’ εσόν το τέρεμαν, πουλί μ’
θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’

♫

Ση ξενιτείαν σα μακρά
απέσ’ ση χώραν χώρα
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Αδά ο ήλιον ’κι χουλέν’,
δεντρόν ’κ’ ευτάει εβόρα
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

Τη ξενιτείαν π’ έχτισεν
φαίνεται μάνα ’κ’ είχ̌εν
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Θα τραγωδώ και ούλ’ θα λέν’
«αούτος γεραλής έν’»
[ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

♫

Εγώ μίαν εγάπεσα
και παλαλά εποίκα 
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]
Ατώρα εύρα το πουλί μ’,
σ’ εγκαλόπο μ’ θα θέκ’ α’
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]

Ελέπ’ς, θεία μ’, σκοτία έν’,
άψον το φενερόπο σ’
Τέρεν τα παλαλά ντ’ ευτάει
το μικρόν το κορτσόπο σ’

Εγώ μίαν εγάπεσα,
εύκαιρα πώς ευρέθα;
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]
Εγώ για τ’ ατέν ’κ’ έμ’νε ξάι,
για άλλεν εγεννέθα
[γιαρ, γιαρ, γιαρ, αμάν!/ωφ, ωφ, ωφ, αμάν!]

Ελέπ’ς, θεία μ’, σκοτία έν’,
άψον το φενερόπο σ’
Τέρεν τα παλαλά ντ’ ευτάει
τ’ έμορφον το κορτσόπο σ’

♫

Τη τυφεκί’ μ’ το ταπάν
άμον το Καράκαπαν
Τη σέβντας ι-μ’ τ’ όνομαν
ας σο κιφάλι μ’ απάν’

Ε! κόρη, τίνος είσαι;
Μήλον κόκκινον είσαι
Παχ̌υμένον κι έμορφον
μαϊσσωματικόν είσαι