Τ’ εμόν τ’ αρνίν έν’ άρρωστον

Τ’ εμόν τ’ αρνίν έν’ άρρωστον
και ποίος θα λαρών’ α̤’;
Ας έλεπα ’το να γελά
χωρίς τέρτι͜α και πόνι͜α

Ση πόρταν αθε κάθουμαι,
σουμά ’θε ξημερούμαι
Τερώ ατό σον πρόσωπον,
σο γιάν’ αθε κοιμούμαι

Πουλόπο μ’, έρθεν άνοιξη,
έρθαν τα χελιδόνι͜α
Σ’ εσόν την ψ̌ην ’κι κελαηδούν,
μοιρολογούν τ’ αηδόνι͜α

Κι εγώ πουλίν παντέρημον
τ’ αρνίν τ’ εμόν αν χάνω
και πώς να ζω χωρίς ατό;
καλλίον ν’ αποθάνω!

Θεέ μ’, εσύ όλι͜α π’ ελέπ’ς,
τ’ εμόν τ’ αρνίν ξάι ’κ’ είδες
Άρρωστον κείται σο κρεβάτ’,
είδες α’ κι επαρείδες

Θεέ μ’, τ’ αρνόπο μ’ λάρωσον,
Θεέ μ’, δος ατο χρόνα̤
Τοπλάεψον και όλι͜α δος
σ’ εμέν όλα̤ τα πόνα̤