Εμέν ν’ ανασπάλτς με

Εμέν ν’ ανασπάλτς με,
να μη ερωτάς
Τα σαχτάρι͜α ντ’ ενεβζήγαν
άλλο μη ταρά͜εις

Άλλο μ’ αραεύ’ς με,
πουθέν να μη πας
Τον πατέρα σ’ και τη μάνα σ’
σιφτι͜άν να ρωτάς

Πέντε χρόνι͜α σεβντάν
και -ν- έχασαμ’ α’
Κι ατώρα επέμ’να
με τα βάσανα

Την εγάπ’ εμουν εχώρτσαν
και -ν- εχάρανε
Σ’ ομματόπα σου, πουλόπο μ’,
δά̤κρυ͜α εφάνθανε

Τ’ εφτωχού η μοίρα
’κι ’ίνεται καλά
Εμάς θα χωρίζ’νε μας
πάντα τα λεφτά