Εσύ που παίεις την κεμεντζέν

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θωμάς Μπαϊραχτάρης, Κώστας Σιώπης, Πόλυς Παυλίδης

Εσύ που παί͜εις την κεμεντζ̌έν
εκατό χρόνια ζήσον
Ολουνούς κι αν εκόμπωσες
τ’ εμόν το λόγον ποίσον

Τη κεμεντζ̌ές ο γάιδαρον
τρία κόρδας φορτούται
και ρούζ’ απάν’ σα γόνατα
και ’κ’ επορεί να σ’κούται

Τη κεμεντζ̌ές ι-μ’ το τοξάρ’
πάει κι έρ’ται κι ερωτά σε
Τα νύχτας τη χ̌ειμωγκονί’
μαναχόν πώς κοιμάσαι;

Ανάθεμα σε κεμεντζ̌έν,
ντό είν’ ατά ντο λες με;
Εσύ αναμέντς τον θάνατο μ’
να κάθεσαι και κλαις με

Και με το κεμεντζ̌όπο μου
σον Άδ’ θα κατηβαίνω
Εκεί παραπονέματα
έναν βράδον ’κι μένω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αναμέντς	περιμένεις
απάν’	πάνω
ατά	αυτά
βράδον	βράδυ
είν’	(για πληθ.) είναι
εκόμπωσες	ξεγέλασες, εξαπάτησες, μτφ. σαγήνευσες	κομβόω
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
επορεί	μπορεί
έρ’ται	έρχεται
ερωτά	ρωτάει
ζήσον	(προστ.) ζήσε
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κατηβαίνω	κατεβαίνω
κεμεντζ̌έν	λύρα	kemençe/kemānçe
κεμεντζ̌ές	λύρας	kemençe/kemānçe
κεμεντζ̌όπο	(υποκορ.) λύρα	kemençe/kemānçe
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κόρδας	χορδές
μαναχόν	(έναρθρο) μοναχός, μοναχό, (επίρρ) μόνο/μοναχά
νύχτας	(ον.πληθ.,τα) νύχτες
παί͜εις	παίζεις
παραπονέματα	παράπονα
ποίσον	(προστ.) κάνε, φτιάξε	ποιέω, ποιῶ
ρούζ’	πέφτει, ρίχνει
σ’κούται	σηκώνεται
τοξάρ’	δοξάρι
φορτούται	φορτώνεται
χ̌ειμωγκονί’	(γεν.) χειμώνα