Θεέ μ’ σο μέρωμαν απάν’

Προβολή Τραγουδιού

Θεέ μ’, σο μέρωμαν απάν’
κι εγώ είμαι ματωμένος
Τα πόνι͜α εντώκαν άγρια
τον Ποντοπλανεμένο Σ’

Η καρδι͜ά μ’ εδυνάτισεν
θα πάει σο κοιμητήριν
Η στόχαση μ’ ακόμα ζει
σο γέρικον γεφύριν

Έναν ανάσαν το ραχ̌ίν 
ντως πορφυρόν καρτάλιν
για να αναπάεται -ν- η ψ̌η μ’
σο κρινομαξιλάριν

Πατρίδας χώμαν σύρ’τε με
κι ας έν’ κι έναν βουρόπον
Ατό μονάχον θα ιεύ’
σο σκαλιστόν κασόπο μ’

Σο ταφί μ’ μη τσ̌ανίζετε
δα̤κρόπα πονεμένα
Φέρ’τεν πατρίδας ’μάραντα
και σ̌κεπάστεν εμέναν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αναπάεται	αναπαύεται, ξεκουράζεται
απάν’	πάνω
βουρόπον	χουφτίτσα	vola=η παλάμη του χεριού ή το πέλμα του ποδιού
δα̤κρόπα	(υποκορ.) δάκρυα
έν’	είναι
εντώκαν	χτύπησαν
ιεύ’	ταιριάζει	uymak
καρτάλιν	αετός	kartal
’μάραντα	(επιστ. Helichrysum stoechas) τα αγριολούλουδα ελίχρυσος ο πολύτιμος
μέρωμαν	ξημέρωμα
μονάχον	μονάχα, μοναχό
ντως	(προστ.) χτύπα
πόνι͜α	πόνοι
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
ταφί	τάφο
φέρ’τεν	(προστ.) φέρτε
ψ̌η	ψυχή