Ο σεβνταλής

Προβολή Τραγουδιού

Ο σεβνταλής ο άνθρωπον
λάσ̌κεται -ν- άμον το πουλίν
Την εγάπ’ αροθυμά
καίγεται -ν- απέσ’ σην ψ̌ην

Τα στράτας ατός έγρασεν
μίαν απάν’, μίαν αφκά
Χωρίς φωλέαν επέμ’νεν,
ατό έν’ πολλά μακρά

Έρχουμαι ν’ ανταμώνω σε
ελύγα -ν- άμον το κερίν
Τ’ ομμάτι͜α σ’ εροθύμεσα,
το φίλεμα σ’ το γλυκύν

Αν είναι θέλημα Θεού
να ζούμε και χ̌αίρουμες
Άμον πουλία σο κλαδίν,
πουλί μ’, ας ζευγαρούμες

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απάν’	πάνω
απέσ’	μέσα
αροθυμά	νοσταλγεί
ατός	αυτός
αφκά	κάτω
γλυκύν	γλυκιά/ό
εγάπ’	αγάπη
έγρασεν	έφθειρε, έλιωσε	γράνω/γραίνω (=ροκανίζω, κατατρώγω)
ελύγα	έλιωσα
έν’	είναι
επέμ’νεν	απόμεινε
εροθύμεσα	νοστάλγησα
έρχουμαι	έρχομαι
ζευγαρούμες	ζευγαρώνουμε
λάσ̌κεται	περιφέρεται, τριγυρνά, περιπλανιέται	ἀλάομαι/ηλάσκω
μακρά	(επιρρ.) μακριά, (επιθ.) μακρινά, απομακρυσμένα
μίαν	μια φορά
ομμάτι͜α	μάτια
πολλά	(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
σεβνταλής	ερωτοχτυπημένος, ερωτευμένος	sevdalı
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
φίλεμα	φιλί
φωλέαν	φωλιά
χ̌αίρουμες	χαιρόμαστε
ψ̌ην	ψυχή