Κλείστεν τα καφενεία

Σην ξενιτειάν ευρίουνταν
και πολλά καφενεία
Ατά είν’ ντ’ εφαρμάκωσαν
των γυναικών τα ψ̌ήα

Τον κόσμον επαρέσυραν
και τα νέικα παιδία
και όλια επαραίτησαν
κι ερρούξαν σα χαρτία

Χιλιάρικα πάν’ και χαλάν’ν,
τιδέν πώς ’κι νουνίζ’νε!
Οι γυναίκ’ α̤τουν άχαροι
κλαίγ’νε και φτιλακίζ’νε

Σην ξενιτειάν έγκανε μας
χαμάλτς εμάς να ’φτάνε
Κλώσκουν και λέν’ «αγούρ’ είμες,
ήντι͜αν θέλομ’ θα ’φτάμε»

Ανίκανοι για τη ζωήν,
ατείν’ για τα παιδία
Τ’ οσπίτι͜α τουν εχάλασαν
και για τα καφενεία

Ατείν’ εξενιτεύτανε
παράδες για να ’φτάνε
Επιδέβαν τα δουλείας,
σα καφενεία πάγ’νε

Σα χαρτία π’ ερρούξανε
μ’ εθαρρούν κάτ’ θα ’φτάνε
Τσοι γυναίκ’ς ατουν μαραζών’ν,
τ’ οσπίτι͜α τουν χαλάν’νε

Ελάτεν και σα ήμαρτα,
κλείστεν τα καφενεία
Αντρόγ̆υνα θα χωρίουνταν
για τα χαρτοπαιγνία

Τ’ αντρόγ̆υνα εχωρίγανε,
κανείς μυαλόν ’κι βάλλ’νε
Ξαν συνεχίζ’νε το κακόν,
σα καφενεία πάγ’νε

Εντροπήν ξάι ’κ’ εντρέπουνταν,
φόβον ξάι ’κι φοβούνταν
Όλιον την νύχταν παίζ’νε ατείν’
και -ν- ύπνον ’κι κοιμούνταν

Ατείν’ ’κι καλατσ̌εύκουνταν
κι ας σα νεύρα τρομάζ’νε
Αρ’ ατουνούς που θα σκοτών’
τα χ̌ερόπα τ’ θ’ αγιάζ’νε