Θα βλαστημώ την ξενιτει͜άν

Ανάθεμα θα βλαστημώ
κι εγώ την ξενιτείαν
π’ εξέρανεν τα γόνατα μ’,
κι εσέπ’σεν την καρδία μ’

Ντ’ εθέλ’να την Αμερικήν
π’ έχ̌’ τη πουλί’ το γάλαν;
Ας έτρωγα ξερόν ψωμίν
κι ας έμ’νε σην Ελλάδαν

Ξερόν ψωμίν ας έτρωγα
κι ας έμ’νε σην πατρίδαν
Σ’ έρημον την ξενιτείαν
καλόν ημέραν ’κ’ είδα

Τα παιδία σ’ ’κι ακούνε σε
απέσ’ σην ξενιτείαν
Ήντι͜αν θέλ’νε ευτάν’ ατά,
’κι δίγ’νε λογαρίαν

Λες ατα και ’κι ακούνε σε,
αρ’ ήντι͜αν θέλ’νε ευτάνε
Τη στράταν παίρ’νε ατά σο χ̌έρ’
κι όθεν κέσ’ θέλ’νε πάγ’νε

Κακόν δρόμον επέραμε
και σον ξένον τον τόπον
Τρανόν γεράν πώς ένοιξα
σ’ έρημον το καρδόπο μ’!