Αναστενάζω και πονώ

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μιχάλης Καλιοντζίδης, Νίτσα Κουρτίδου

Αναστενάζω και πονώ,
σο γιάνι μ’ καν’νάν ’κ’ έχω [γιαρ]
να λέγω τα παράπονα μ’
και τ’ αμαρτίας ντ’ έχω [γιαρ]

Βαρύν έν’ η ζωή, πουλί μ’,
χωρίς εγάπ’ και δάκρα̤ [γιαρ]
Ομοι͜άζ’ το δέντρον ντο φυτρών’
σ’ έρημα θαλασσάκρα̤ [γιαρ]

Γιατί, ραχ̌όπα πράσινα,
φαίνεστεν πονεμένα [γιαρ]
Μά̤γι͜αρ εσείς πα έχ̌ετεν
καρδι͜άν άμον εμέναν; [γιαρ]

Δος μα, Θεέ μ’, το γιατρικόν
ντο θα λαρών’ τα πόνα̤ μ’ [γιαρ]
κι ας δίγω σε όσα ψαλαφάς
ας σ’ έρημα τα χρόνα̤ μ’ [γιαρ]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αμαρτίας	(ον.πληθ., τα) αμαρτίες
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
γιάνι	πλάι, πλευρό	yan
γιαρ	αγαπητός/ή/ό, αγάπη	yâr
δάκρα̤	δάκρυα
δίγω	δίνω
δος	δώσε
δος μα	δώσε μου
εγάπ’	αγάπη
έν’	είναι
έχ̌ετεν	έχετε
θαλασσάκρα̤	οι ακροθαλασσιές, τα ακρογιάλια
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
καν’νάν	κανέναν
λαρών’	γιατρεύει, θεραπεύει
μά̤γι͜αρ	μήπως
ομοι͜άζ’	ομοιάζει, μοιάζει
όσα	όσες φορές
πα	πάλι, επίσης, ακόμα
πόνα̤	(αιτ.) πόνοι, πόνους
ραχ̌όπα	ραχούλες, βουνά
χρόνα̤	χρόνια
ψαλαφάς	ζητάς, αιτείσαι