Η καρδι͜ά μ’ πάντα γεραλίν

Η καρδι͜ά μ’ πάντα γεραλίν,
η ψ̌η μ’ πάντα θλιμμένον
Το γέλος ι-μ’ πάντα πικρόν
και παραπονεμένον

Θέλω να λέγω σε πολλά,
’κ’ εξέρω, θα ’γροικάς με;
’Κ’ εξέρω αν εξέρτς ατο
η εγάπη σ’ πώς νεγκάζ’ με

Ίσα τ’ ελάτι͜α τα ψηλά,
πάντα πρασινισμένα
Ατά καμίαν ’κι γερούν,
πάντα είν’ χαρεμένα

Κανείς εμέν μη κατακρίν’
ντο τραγωδώ και πίνω
Κανείς ’κ’ εξέρ’ πόσον πονώ
και πόσα δά̤κρα̤ ’κχ̌ύνω