Πουλί μ’, απέσ’ σην αύλια σου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιώργος Αμαραντίδης, Παναγιώτης Θεοδωρίδης

Πουλί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου
κείντανε ξερά ξύλα
Κι αρ’ ας σην εμορφάδα σου
ανθούν και φέρ’νε φύλλα

Σα στράτας όθεν πορπατείς
τ’ ολόερα φωτάζ’νε
Τ’ έμπρου τα στράτας χ̌αίρουνταν,
τ’ οπίσ’ αναστενάζ’νε

Σα στράτας, σα στρατόχ̌ειλα
νασάν που θ’ απαντά σε
Κι ατού απέσ’ σα στομόχ̌ειλα σ’
φιλεί, φιλεί, χορτά͜ει σε

Όντες έρχ̌εσαι και δι͜αβαίντς
και πας ση γειτονίαν
Άμον τα ξύλα σο χωνόν
καίεται η καρδία μ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναστενάζ’νε	αναστενάζουν
απαντά	απαντάει, συναντάει τυχαία
απέσ’	μέσα
ατού	εκεί (σε τόπο ή σημείο που βρίσκεται σε κάποιο απόσταση)
αύλι͜α	αυλή
δι͜αβαίντς	(για τόπο) περνάς, διασχίζεις, (για χρόνο) περνάς	διαβαίνω
εμορφάδα	ομορφιά
έμπρου	εμπρός, μπροστά
καίεται	καίγεται
κείντανε	κείτονται, ξαπλώνουν
νασάν	χαρά σε
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
ολόερα	ολόγυρα
όντες	όταν
οπίσ’	πίσω
πορπατείς	περπατάς
στομόχ̌ειλα	τα χείλια του στόματος
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
στρατόχ̌ειλα	οι άκρες των δρόμων
φέρ’νε	φέρνουν
φωτάζ’νε	φωτίζουν, λάμπουν
χ̌αίρουνταν	χαίρονται
χορτά͜ει	χορτάζει
χωνόν	εστία, χωνευτήρι	χῶνος < χόανος