Εσέν όντες εγάπεσα

Εσέν όντες εγάπεσα
ας λέγω σε πώς έτον
Απάν’ σην πόρταν έστεκες,
η μέρα έξεργος έτον

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
[ψ̌η μ’] τ’ εγκαλιόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Εγώ εσέν εγάπανα,
κι εγώ εσέν θ’ επαίρ’να
Ο νους ι-μ’ έτονε σ’ εσέν
κι ολόερα ’κ’ ετέρ’να

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
[ψ̌η μ’] τ’ εγκαλιόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι,
εσύ παραμερί͜εις με
Ντόσιλεγον καρδόπον έ͜εις,
σίτι͜α γελώ κλαινί͜εις με

Χάι, χάι, χάι τα κοσσάρι͜α
Ξι, ξι τα πετεινάρι͜α
Είπανε με «σούκ’ δέβα πλάν’»
και σα πετεινολάλι͜α

Σην εκκλησίαν όντες πας
κλώστ’ τέρεν τα ταφία
Σον κόσμον έν’ και θάνατος,
μη καις τα ξένα ψ̌ήα

Χάι, χάι, χάι τα κοσσάρι͜α
Ξι, ξι τα πετεινάρι͜α
Είπανε με «σούκ’ δέβα πλάν»
και σα πετεινολάλι͜α