Κούκλα μ’

Κούκλα μ’, τα χ̌ειλόπα σ’ άμον μέλ’!
Τα χ̌ειλόπα τ’ς άμον μέλ’
και το φίλεμα μ’ ’κι θέλ’
κι όλον βασανίζ’ εμέν

Κούκλα μ’, έλα έβγα σο μεϊτάν’!
Έλα έβγα σο μεϊτάν’
χόρεψον σ’ εμόν το γιάν’
κι ας ζελεύ’νε οι τουσ̌μάν’
Έλα έβγα σο μεϊτάν’
κι ας ζελεύ’νε οι τουσ̌μάν’
και νασάν εμέν, νασάν!

Κούκλα μ’, τη καρδία σ’ το καμίν’...
Τη καρδία σ’ το καμίν’
το νερόν πα ’κι εβζήν’
λύγουμαι άμον κερίν
Το νερόν πα ’κι νεβζήν’
λύγουμαι άμον κερίν
για τ’ εσέν θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Κούκλα μ’, αν ’κ’ ευτάω σε τ’ εμόν...
Αν ’κ’ ευτάω σε τ’ εμόν
πάω ρούζω σον κρεμόν
και το κρίμαν έν’ τ’ εσόν
Αν ’κ’ ευτάω σε τ’ εμόν
πάω ρούζω σον κρεμόν,
’κι φοάσαι τον Θεόν;

Πάω ρούζω σον κρεμόν,
και το κρίμαν έν’ τ’ εσόν
’κι φοάσαι τον Θεόν;