Ο Μάραντον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αναστασία Κεχαγιά, Μιχάλης Καλιοντζίδης

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν,
να πάει ση στρατείαν
Τη νύχταν πάει σο μάστοραν,
τη νύχταν μαστορεύει
Κόφτ’ ας σ’ ασήμι πέταλα
κι ας σο χρυσόν καρφία
Τον μαύρον ατ’ ’καλίβωνεν
καταντικρύ σον φέγγον
Κι η κάλη του ’παράστεκεν
με το χρυσόν μαντίλι

Και τα δάκρυ͜α τ’ς κατήβαιναν,
Καλομηνά χαλάζι͜α
Καρφίν, καρφίν απλώνει α̤τον,
την γην δάκρυ͜α γομώνει
-Πού πας, πού πας, νε Μάραντε;
Κι εμέν τίναν αφήνεις;
-Αφήνω σε σον κύρη μου,
τον Άεν -Κωνσταντίνον,
Αφήνω σε σην μάνα μου,
την Άεν-Θεοτόκον

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
Άεν	Άγιο
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
γομώνει	γεμίζει
έρθεν	ήρθε
κάλη	η αγαπητή σύζυγος, η σύζυγος
’καλίβωνεν	(εκαλίβωνεν) πετάλωνε	caliga, η «αρβύλα» των Ρωμαίων Λεγεωναρίων μέχρι τον 2° μ.Χ. αι.
Καλομηνά	(γεν.) Μαΐου, μαγιάτικα, (αιτ.) Μάιο
καταντικρύ	ακριβώς απέναντι
κατήβαιναν	κατέβαιναν
κόφτ’	κόβει
τίναν	ποιον/α
φέγγον	φεγγάρι