Του Μικροκωνσταντίνου

Προβολή Τραγουδιού

Ο Κωσταντής κι ολόμικρον
κι ο Μικροκωσταντίνον
σο χρόνον έμαθεν σπαθίν,
σα δύο το κοντάριν
Σον τρίτον εκαυκάτονε
κανέναν ’κι φογάται

Έκ’σεν ατον ο Βασιλιάς
κι ατόναν εκακέθεν
Εμάζεψεν την στρατιάν
κι όλια τα παλληκάρι͜α
-Ποίος έν’ άξιον παλληκάρ’
πιάν’ τον Κωσταντίνον;

Όλ’ έκ’σανε κι όλ’ έγραψαν
κι όλοι αγούρ’ ετάθαν
Εκάλεσεν ο Γιαννίκας
τη χ̌έρας το Γιαννούλην
-Και -ν- εγώ τρώγω το ψωμί σ’,
έπινα ας σο κρασί σου

Εγώ είμαι -ν- άξιον παλληκάρ’,
νικώ τον Κωσταντίνον
Σίτ’ επέγ̆’νεν, σίτ’ έκλαιεν
τον Θόν επαρακάλ’νεν
-Θεέ μ’, για δος με δύναμην
τον Κωσταντή πιάνω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγούρ’	νέοι άνδρες
ας σο	απ’ το	ασό σο (από το)
ατόναν	αυτόν
δος	δώσε
έκλαιεν	έκλαιγε
έκ’σανε	άκουσαν
έκ’σεν	άκουσε
έν’	είναι
επαρακάλ’νεν	παρακαλούσε
επέγ̆’νεν	πήγαινε
Θόν	θεό
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
όλ’	όλοι/α
όλια	όλα
πιάν’	πιάνει
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
σίτ’	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
φογάται	φοβάται
χ̌έρας	χήρας