Ακρίτας όντες έλαμνεν

Ακρίτας όντες έλαμνεν
σην παραποταμέαν
Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έλαμνεν
τη ώραν πέντε αυλάκια
Επέγ’νεν κι έρτον κι έσπερνεν
εννέα κότι͜α σπόρον

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν
ση ζυγονί’ την άκραν
Σ’κούται και καλοκάθεται
ση ζυγονί’ τη μέσεν
-Οπίσ, πουλίν! Οπίσ’, πουλίν,
μη τρως τη βουκεντρέαν!

Και το πουλίν ’κελάηδεσεν
με ανθρωπί’ λαλίαν
-Ακρίτα μου, ντό κάθεσαι;
Ντό στέκεις και περ’μένεις;
Το ένοικο σ’ εχάλασαν
και την κάλη σ’ επέραν

Τ’ όλον καλλίον τ’ άλογο σ’
στρών’νε και καβαλ’κεύ’νε
και τ’ άλλα τα καθέτερα
τρέχ’νε και χλιμιτίζ’νε

♫

Ακρίτας παραθύμωσεν,
Ακρίτας εθα̤ρρέθεν
’Κάρφωσεν το βουκέντριν ατ’
και έστεσεν τα βούδι͜α τ’
Όλια τ’ όρνι͜α φοβερίζ’,
τ’ όρνι͜α και τα ραχ̌ία
Τους κλέφτες εφοβερίζεν
να μη κλέφ’νε την ηήν ατ’
Τσοι λύκους εφοβέριζεν
να μη τρώγ’νε τα βούδι͜α τ’
Τα πουλία ’φοβέριζεν
να μη τρώγ’νε τον σπόρον
Αφήν’ και πάει Ακρίτας ι-μ’,
ο κρίαρον Ακρίτας
Ευρήκ’ τα πόρτας ανοιχτά,
τα παραθύρι͜α ακλείδι͜α
Πάει κι ευρήκ’ τους μαύρους ατ’,
στέκ’νε και χλιμιτίζ’νε
-Τσ’ αστράφτει σην ανατολήν
να ευρίεται ση δύσην!
Σον Θεόν εσουν, νε μαύροι μου,
τσ’ εφτάν’ και κοντοφτάνει;
Κανείς, κανείς ’κ’ ελάλεσεν,
κανείς ’κ’ επελογέθεν
Και το γιαγούζιν τ’ άλογον
λαλεί κι απολογάται
-Ας σα κρυφοταΐσματα σ’,
εφτάνω κοντοφτάνω
Απάν’ σ’ ατού ελάγγεψεν
εχπάστεν κι έχ̌’ και πάει
Βιτσοκοπά τον μαύρον ατ’
να φτάν’ και κοντοφτάνει
Ακρίτας ι-μ’ πριν να προφτάν’
η κόρ’ έρθεν κι εδέβεν
Ουτσ̌όπουλα επέντεσεν
απάν’ σο σταυροδρόμιν
-Σον Θόν εσουν, ουτσ̌όπουλα,
πουθέν χαράν εδέβεν;
-Κάθαν ώραν χαράν δι͜αβαίν’,
κάθαν ημέραν γάμος
Άμον τ’ ατωρ’νόν τη χαράν,
άλλο χαράν ’κ’ εδέβεν
Κάθαν τσατσίν μαλλίν κρατεί,
κάθαν λιθάριν αίμα
Βιτσοκοπά τον μαύρον ατ’
να φτάν’ και κοντοφτάνει
Ακρίτας ι-μ’ ’κ’ επρόφτασεν
η κόρ’ έρθεν κι εδέβεν
Επήεν κι εταγιάνεψεν
ση Δέβας το γεφύρι
Εκεί κάθουνταν Έλλενοι
κι ατόναν φοβερίζ’νε
-Δεβάστε με, νε Έλλενοι,
την δέβαν ας δι͜αβαίνω
Ο μαύρο μ’ έν’ νεόν πουλάρ’
χωρίς ταήν ’κι μένει
κι η κάλη μου νέον κόρασ̌ον
χωρίς τ’ εμέν ’κι στέκει
Τον θάνατον ’κι νουνίζ’,
την κάλην ατ’ θυμάται
-Αν κρούω και σκοτώνω σας
θα λέγ’νε με φονέαν
κι αν ’κι σκοτώνω σας εγώ,
θα λέγ’νε εφοβέθεν
Καλλίον ’κι σκοτώνω σας
κι ας λέγ’νε εφοβέθεν
Κλώσ̌κεται, σύρ’ το μαύρον ατ’
και σο βαθύν λιμνίτσιν
Βιτσοκοπά τον μαύρον ατ’
να φτάν’ και κοντοφτάνει
Επήεν κι εταγιάνεψεν
και σου καστρί’ την πόρταν
Ο μαύρον εχλιμίτιξεν
κι ο κάστρον όλ’ εσείεν
Η κόρ’ επαραγνώριξεν,
είπεν, «έρθεν Ακρίτας!»
-Ανοίξετε με, νε πορτάρ’,
ανοίξτεν ας εμπαίνω
Ο μαύρο μ’ νεόν πουλάρ’ είναι
χωρίς ταήν ’κι μένει
Η κόρ’ νέον κόρασον έν’,
χωρίς εμέν ’κι στέκει
Ένοιξαν ατον οι πορτάρ’,
εμπαίν’ απέσ’ Ακρίτας
Άλλοι σκαμνία δίγ’ν’ ατον,
άλλοι καυκίν απλών’νε
και σο σκαμνίν κάθεται
και το καυκίν επέρεν
-Για σους, για σους, Ακρίτα μου,
και μη πολυλογίζεις
Αδά μεγάλον στράτεμαν
εσέναν κυνηγάει
Έσυρεν το σπαθίτσιν ατ’
ας σο χρυσόν θεκάριν
Χ̌ίλιους εμπροστά τ’ εσκότωσεν
και μύριους από πίσω
Άλλους τρακόσ̌ους Βάραγγους
ση Δέβας το γεφύρι
Επέρεν την κόρ’ κι έφυεν
εννέα πουρνοβράδι͜α
Έβγαλεν ας σον κόλφον ατ’
απ’ όλια τα γενέας
-Για φά’, κόρη, για φά’, κόρη,
κι ωρίαξον τα στράτας
Ακρίτας επεκούμπιξεν,
έναν ύπνον επέρεν
Η κόρ’ τερεί το πέραν κιάν’,
φουσάτον κατηβαίνει
Εντρέπεται να λέει ατον,
φουσάτον κατεβαίνει
Τα δάκρυ͜α τ’ς εκατήβαιναν
σ’ Ακρίτα την καρδίαν
Εγνέφιξεν κι Ακρίτας μου
ας σον γλυκύν τον ύπνον
-Κόρη, εκείν’ που έρχουνταν
κανέναν ’κ’ εγνωρίζεις;
-’Μπροστά που έρ’ται ο καβαλάρτς
ομοι͜άζ’ να έν’ ο κύρη μ’
κι εκείν’ οι μαύροι οι αλογάντ’
ομοι͜άζ’ να είν’ τ’ αδέλφι͜α μ’
κι εκείνε η γερανόφορος
ομοι͜άζ’ να έν’ η μάνα μ’!