Ανάθεμα την κεμεντζ̌έν

Ανάθεμα την κεμεντζ̌έν
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
τη κεμεντζ̌ές τ’ ωτία
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]
Εποίκε με και λάσκουμαι
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
μεσανυχτί’ σκοτίαν
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]

Αν αποθάνω θάψτε με
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
σ’ έναν ψηλόν ραχ̌όπον
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]
Σο γιάνι μ’ ’κειάν τη κεμεντζ̌έν,
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
ρακίν κι έναν κορτσόπον
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]

Αναθεμά σε, κεμεντζ̌έ,
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
ντό είν’ ατά ντο λες με;
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]
Εσύ αναμέντς το θάνατο μ’,
[γιαρ, γιαρ, γιαρ]
να κάθεσαι και κλαις με
[έλα -ν- έλα / φύγον κι έλα]