Σην πόρτα σ’ πάω κι έρχουμαι

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανασίδης, Κώστας Παναγιωτίδης

Ελέπω σε και χ̌αίρουμαι,
απιδι͜αβαίντς και κλαίω
Το στόμα μ’ να ξεραίνεται
για τ’ εσέν αν κάτ’ λέω
 
Ελέπω σε και χ̌αίρουμαι,
ανοίγουν τα κανάτι͜α μ’
Απιδι͜αβαίντς και κλαίω εγώ,
δάκρυ͜α τρέχ’νε ας σ’ ομμάτι͜α μ’
 
Όντες ελέπω κάθεσαι
καρίπ’κα, λυπημένα
λέω να παίρω ένα μαχ̌αίρ’,
σκοτώνω εγώ εμέναν
 
Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα
εσέναν ν’ ανταμώνω
Ολίγον να ελέπω σε
τη σεβντά να κομπώνω
 
Σην πόρτα σ’ πάω κι έρχουμαι
αρ’ άμον γυρευός -ι
Κι εσύ γουεύ’ς το φίλεμαν
ντ’ εδέκεν ο Θεός -ι

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
απιδι͜αβαίντς	φεύγεις, αφήνεις πίσω, προσπερνάς, ξεπερνάς	από + διαβαίνω
ας σ’	(ας σου) από του, από τότε που/αφότου, (ας σο) από το/τα
γουεύ’ς	λυπάσαι, φείδεσαι, τσιγκουνεύεσαι, θυσιάζεις	kıymak
γυρευός	επαίτης, ζητιάνος
εδέκεν	έδωσε
ελέπω	βλέπω
επορπάτεσα	περπάτησα
έρχουμαι	έρχομαι
κανάτι͜α	φτερά	kanat
καρίπ’κα	μοναχικά, ερημικά	garip/ġarīb
κομπώνω	εξαπατώ, ξεγελώ, μτφ. σαγηνεύω	κομβόω
μαχ̌αίρ’	μαχαίρι
ολίγον	λίγο
ομμάτι͜α	μάτια
όντες	όταν
παίρω	παίρνω
σεβντά	αγάπη, έρωτας	sevda/sevdā
στράτας	(ονομ.) δρόμοι, (αιτ.) δρόμους
τρέχ’νε	τρέχουν
φίλεμαν	φιλί
χ̌αίρουμαι	χαίρομαι