Σο ψ̌όπο μ’ ντ’ έχω την γεράν

Νύχταν ημέρα λάσκουμαι
και σα ταβέρνας πίνω
Μεθώ, να στέκω ’κ’ επορώ
και το κρασίν ’κι αφήνω

Σο ψ̌όπο μ’ ντ’ έχω τη γεράν
’κ’ επορώ να λαρώνω
Με το κρασίν, με το μεθύσ’
τα πόνια μ’ ξελαφρώνω

Χάρε, παρακαλώ ’σένα,
έπαρ’ με να γλυτώνω
Όσον κι αν πίνω ’κ’ επορώ
το ψ̌όπο μ’ να λαρώνω

Σο λόγο μ’ έρθεν (κι) ο Χάρον,
είδα τον κι εμαράθα
Το ψ̌όπο μ’ επαράδωσα
κι ας σον κόσμον εχάθα