Γαράσαρης

Θεία μ’, τα πελιστερόπα σ’
σην αύλι͜α μ’ ντ’ αραεύ’νε;
Έρχουνταν πίν’νε το νερό μ’
καταπατούν και φεύ’νε

Τα μαλλόπα σ’ τένι-τένι,
η καρδία σ’ εμέν θέλει
Τ’ ομματόπα σ’ τσ̌αρτιλίζ’νε
κι άμον κερεντήν θερίζ’νε

Την πόρτα σ’ κρούω και ’κι ανοί͜εις,
πάντα έν’ κλειδωμένον
Έναν πρωίν θ’ ευρήκ’νε με
οξ̌ουκά αποθαμένον

Τυραννίουμαι και κλαίω,
σε καν’νάν τιδέν ’κι λέγω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέγω

Να έμ’νε πράσινον χορτάρ’
κι εφύτρωνα σ’ αυλόπο σ’
Έφερ’να κόκκινον τσ̌ιτσ̌έκ’,
έκαιγα το καρδόπο σ’

Έναν μήναν κι έναν χρόνον
σύρω τη σεβντά σ’ τον πόνον
Το κιφάλι μ’ σο μαξιλάρ’,
ο νους ι-μ’ έν’ σο δρόμον