Απέσ’ σην αύλι͜α σου

Απέσ’ σην αύλα̤ σ’ έρχουμαι
κι εσύ παραμερί͜εις με
Κλώσ̌κεσ’ αδά, κλώσ̌κεσαι ακεί
κι ευτάς πως ’κ’ εγνωρί͜εις με

Απέσ’ σην αύλα̤ σ’ έστεκες
κι ολόερα ετέρ’νες
Τ’ ισ̌μάρα̤ ντο εποίν’να σε
να ’γροίκανες ’κ’ εθέλ’νες

Αποβραδής παίρ’ ο φέγγον
κι αποπουρνού ο ήλον
Παρακαλώ σας πέτε με,
τίναν να ευτάω φίλον;

Αποβραδής ους να μερών’
κρατείς με σ’ εγκαλόπο σ’
Φιλείς, φιλείς και ’κι χορτά͜εις,
να λελεύω το ψ̌όπο σ’!