Ο Ρώσον ο Νικόλαον

Ανάθεμα κι όλον τον Καρς,
τη Καρσί’ την Κιολκένη
Σίτι͜α λάσ̌κεται άνθρωπον,
κείται και αποθάνει

Ο Ρώσον ο Νικόλαον
πάντα λέει μας «νώμα, νώμα»
Ντ’ εχάσαμε κι επάτ’ναμε
και σ’ ατουνού το χώμα;

Ση Βασιλέα το σκαμνίν
οφίδι͜α να φυτρών’νε
να χάν’νταν κι ερημούντανε
εμάς που θανατών’νε

Ο Ρώσον ο Νικόλαον
ψωμίν να μη χορτάζει
Τ’ έναν το λείμψανον να σ’κών’
και τ’ άλλο να μονάζει

Ανάθεμα τον Καύκασον
και όλον την Ρωσίαν
π’ ερρούξε μας σην κόλασην,
απέσ’ σην τυραννίαν

Εχάσαμε και τοι γονέοις,
αδέλφι͜α και νυφάδας
κι επέμ’ναμε άμον γιασίρ’
σα ξένα μαχαλάδας