Εσέν’ π’ εποίν’νεν η μάνα

Εσέν π’ εποίν’νεν η μάνα
πώς έτον αβαράσσα!
Παντέμορφον εποίκε σε
κι εγώ το νου μ’ εχάσα
Εποίκε σε παντέμορφον
κι εγώ το νου μ’ εχάσα

Εσύ, κορτσόπον έμορφον,
γιατί ’κ’ ευτάς το ψ̌όπο μ’;
Όντες πας σον Παράδεισον
χαζίρ να έν’ ο τόπον

Ανάθεμα την κεμεντζ̌έ σ’,
του δαχτυλί’ σ’ τον χτύπον
Εσέγκανε με ση σεβντάν,
εγώ ακόμα μικρίκον

Ανάθεμα την κεμεντζ̌έ σ’,
τη κεμεντζ̌ές τ’ ωτία
Ευτάγ’νε με και λάσκουμαι
μεσανυχτί’ σκοτίαν