Ντ’ έσυρεν ατός ο Πόντον

Προβολή Τραγουδιού

Στιχουργοί: Μαρία Αθανασιάδου-Ποικιλίδου

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Πέλα Νικολαΐδη

Ντ’ έσυρεν ατός ο Πόντον;
Γιατί εξεριζώθαμε;
Λύουμαι όντες θυμούμαι
πόσοι εχάθανε

Αναστορώ τον χαλασμόν,
του Πόντου τον ξεριζωμόν
Αητέντς π’ επέτανεν ψηλά
ση γην ερρούξεν χαμελά

Τ’ άστρα εχάθανε
ση γην εθάφτανε
ρίζας ένταν παντοτινά
Όσοι επέμ’νανε
στράταν επέρανε
να ευρήκ’νε ήλεν και χαράν

Εσύ, ρωμαίικον γενεά,
έσ’νε του Πόντου τα φτερά

Έτρεχαν μικροί, τρανοί
να γλυτών’νε ας ση σφαγήν
Θεέ μ’, γιατί ’κ’ ενοίεν η γη
να κρύφτς τον πόνον μουν εκεί

Τ’ άστρα εχάθανε
ση γην εθάφτανε
ρίζας ένταν παντοτινά
Όσοι επέμ’νανε
στράταν επέρανε
να ευρήκ’νε ήλεν και χαράν

Εσύ, ρωμαίικον γενεά,
έσ’νε του Πόντου τα φτερά

Χρόνια έρχουνταν δι͜αβαίν’νε
άμον αέρας και βρεχ̌ή
Εσάς πάντα θα υμνούμε
και θα κλαίει η ψ̌η

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αητέντς	αητός
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναστορώ	θυμάμαι, αναπολώ
ατός	αυτός
βρεχ̌ή	βροχή
γενεά	γενιά
γλυτών’νε	γλυτώνουν
δι͜αβαίν’νε	(για τόπο) περνούν, διασχίζουν, (για χρόνο) περνούν (γενικότερα) περνούν, παύουν, τελειώνουν	διαβαίνω
εθάφτανε	θάφτηκαν
ενοίεν	(αμετάβ.) άνοιξε
ένταν	έγιναν
εξεριζώθαμε	ξεριζωθήκαμε
επέμ’νανε	απόμειναν
επέρανε	πήραν
επέτανεν	πετούσε
ερρούξεν	έπεσε
έρχουνταν	έρχονται
έσ’νε	ήσουν
έσυρεν	έσυρε, τράβηξε, έριξε
ευρήκ’νε	βρίσκουν
εχάθανε	χάθηκαν
ήλεν	ήλιος/ήλιο
θυμούμαι	θυμάμαι
’κ’	δεν	οὐκί<οὐχί
κρύφτς	κρύβεις
λύουμαι	λιώνω
μουν	μας
όντες	όταν
ρίζας	(γεν. ενικού) ρίζας, (ον./αιτ. πληθ.) ρίζες
ρωμαίικον	αυτό που είναι των Ρωμιών, ελληνικό
χαμελά	χαμηλά
ψ̌η	ψυχή