Πόντιοι εγεννέθαμε

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Ιορδανίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Πόντιοι εγεννέθαμε
και σον Πόντον ’κι ζούμε
Μετ’ έναν κεμεντζ̌έν σο χ̌έρ’
ατόν αναστορούμε

Οι αετοί ξαν κλώσκουνταν,
πατρίδα μ’, σα ραχ̌ία σ’
Άνοιξον την εγκάλια σου
και βάλον τα παιδία σ’

Ταουτεμέν’ αδά κι ακεί
άμον Θεού πουλία,
όλ’ ζούμε με το όρωμαν
και την αροθυμίαν

Οι αετοί ξαν κλώσκουνταν,
πατρίδα μ’, σα ραχ̌ία σ’
Άνοιξον την εγκάλια σου
και βάλον τα παιδία σ’

Θα έρ’ται κάποτε καιρόν
και σο ποδάρ’ θα σ’κούμες
και με τη λύρας την καϊτέν
σον Πόντον θ’ ανταμούμες

Οι αετοί ξαν κλώσκουνταν,
πατρίδα μ’, σα ραχ̌ία σ’
Άνοιξον την εγκάλια σου
και βάλον τα παιδία σ’

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αδά	εδώ
ακεί	εκεί
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
αναστορούμε	θυμόμαστε, αναπολούμε
άνοιξον	(προστ.) άνοιξε
ανταμούμες	ανταμώνουμε
αροθυμίαν	νοσταλγία
βάλον	(προστ.) βάλε
εγεννέθαμε	γεννηθήκαμε
εγκάλια	αγκαλιά
έρ’ται	έρχεται
καϊτέν	μελωδία, μουσική σύνθεση, μουσικός σκοπός	kayde
κεμεντζ̌έν	λύρα	kemençe/kemānçe
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλώσκουνταν	γυρίζουν, επιστρέφουν
μετ’	μαζί με (με αιτιατική), με (τρόπος)
ξαν	πάλι, ξανά
όλ’	όλοι/α
όρωμαν	όνειρο
παιδία	παιδιά
ποδάρ’	πόδι
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
σ’κούμες	σηκωνόμαστε
ταουτεμέν’	σκορπισμένοι, διασκορπισμένοι	dağıtmak
χ̌έρ’	χέρι