Εσύ, θάλασσας φωταχτόν

Εσύ, θάλασσας φωταχτόν
και γερανέον χρώμαν,
για πέει με, πού ευρήκ’ς τακάτ’
και αναμέντς ακόμαν;

Το καρδόπο μ’, κουνί’ μωρόν,
κάθαν ημέραν κλαίει
κι αροθυμίας άψιμον
το ψ̌όπο μ’ κατακαίει

Η εγάπ’, πουλί μ’, έν’ άψιμον,
ξάι τσ̌εχέλκον μ’ είσαι
Από μακρά αν στέκ’ς, ριγάς
απέσ’ να εμπαίντς, τελείσαι

Το καρδόπο μ’, κουνί’ μωρόν,
κάθαν ημέραν κλαίει
κι αροθυμίας άψιμον
το ψ̌όπο μ’ κατακαίει

Τ’ εμ’σά τα δάκρυ͜α σ’ έσ’κωσα,
πουλόπο μ’, σο μαντίλι μ’
και τ’ άλλα εποίκα ’τα μελάν’
και βάφτω το κοντύλι μ’

Το καρδόπο μ’, κουνί’ μωρόν,
κάθαν ημέραν κλαίει
κι αροθυμίας άψιμον
το ψ̌όπο μ’ κατακαίει

Κι αν αποθάνω, πουλόπο μ’,
ωρι͜άσον ανασπάλτς με!
Η χώρα αν βάλ’νε με ση γην,
εσύ σην ψ̌η σ’ να βάλτς με

Το καρδόπο μ’, κουνί’ μωρόν,
κάθαν ημέραν κλαίει
κι αροθυμίας άψιμον
το ψ̌όπο μ’ κατακαίει