Άμον διαμάντ’ ανεύρετον

Πώς επορείς και ταγιανί͜εις,
’κ’ εγροίκ’σα ’το ακόμαν!
Φως τ’ ομματί’ μ’ και θάλασσας
τ’ ανεύρετον το χρώμαν

Τ’ αρνί μ’ εμπαίν’ σην θάλασσαν
κι εγώ χαβασλαεύω
Νασάν εσέναν θάλασσα,
τα κύματα σ’ ζελεύω

Άμον διαμάντ’ ανεύρετον
ζαφείριν και τοπάζι
Μαργαριτάρ’ ατίμετον
το καρδόπο σ’ ομοι͜άζει

Άλλ’ αναμέν’ν’ την ανοιξήν,
Μαρτί’ χλωροφορίαν
κι εγώ έναν λόγον τ’ εσόν
καρδι͜άς παρηγορίαν

Τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α γυρευός
και λαλέτης το ψ̌όπο μ’
Τα νύχτας αραεύω σε,
μικρίκον σ̌ονλικόπο μ’

Ν’ αηλί που είχ̌εν κι εχάσε σε,
νασάν που ευρήκ’ και παίρ’ -τ- σε
Ατσ̌ά ντό θέλ’ να δίγ’ ατον
σ’ εγκαλιόπο μ’ να φέρ’ -τ- σε;