Ζει ο Πόντον

Σον ουρανόν σ’κώστεν τα χ̌έρι͜α
το ποδάρ’ κρού’με ση γην
Ούλ’ μαζί μετ’ έναν στόμαν,
κουίζομε «ο Πόντος ζει!»

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον,
η πατρίδα μουν-ε ζει!
Κανείς ’κ’ επορεί να κρύφτ’ α̤’,
ζούνε τ’ εμετέρ’ εκεί

Σον ουρανόν σ’κώστεν τα χ̌έρι͜α,
Σέρα ας έν’ ο χορόν
Πυρρίχιον ντ’ εχόρεψεν
ο Μεγαλέξανδρον

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον,
η πατρίδα μουν-ε ζει!
Κανείς ’κ’ επορεί να κρύφτ’ α̤’,
ζούνε τ’ εμετέρ’ εκεί

Σον ουρανόν σ’κώστεν τα χ̌έρι͜α
και θ’ ακούετεν βοήν
Πριν τρία χ̌ιλιάδες χρόνια
ας σο είχαμε τη γην

Ζει ο Πόντον, ζει ο Πόντον,
η πατρίδα μουν-ε ζει!
Κανείς ’κ’ επορεί να κρύφτ’ α̤’,
ζούνε τ’ εμετέρ’ εκεί