Τικ τουλουμί’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αριστοτέλης Αρχιτεκτονίδης, Στάθης Τσαϊρίδης

Εσύ έ͜εις τη ήλ’ τα κόκκινα,
τη φέγγονος τ’ ασπρότας
Εσέν πη έχ̌’ τη σ̌κύλ’ ο γιον
πρέπ’ ν’ ασπαλίζ’ τα πόρτας

Άμον ήλιος εφώταξες
κι άμον αέρας ’δέβες
κι ούσνα θ’ εκαλοτέρ’να σε,
ραχ̌όπα επιδέβες

Εσύ τη ήλ’ η ανεψι͜ά,
τη φέγγου η θεγατέρα
Εσέν π’ ελέπ’ την Κερεκήν
’κι πάει ους τη Δευτέραν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ασπαλίζ’	σφαλίζει κτ, κλείνει κτ εντελώς/πολύ καλά
ασπρότας	ασπράδες, λευκότητα
’δέβες	(εδέβες) πέρασες, έφυγες, διάβηκες	διαβαίνω
έ͜εις	έχεις
εκαλοτέρ’να	καλοκοιτούσα, ξανακοιτούσα
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
επιδέβες	έφυγες, άφησες πίσω, προσπέρασες, ξεπέρασες
εφώταξες	φώτισες, έλαμψες
έχ̌’	έχει
ήλ’	ήλιου
θεγατέρα	θυγατέρα, κόρη
Κερεκήν	Κυριακή
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
ους	ως, μέχρι
ούσνα	μέχρι που, έως ότου
πη	που
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
πρέπ’	ταιριάζει/ω
ραχ̌όπα	ραχούλες, βουνά
σ̌κύλ’	(γεν.) σκύλου
φέγγονος	φεγγαριού