Μανίζω, μουρδουλίζω

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Αλέξανδρος Παρχαρίδης, Μάριος Σιαπανίδης

Με το σιγκίν άμον Α’έρτς
τ’ Αρχαγγελί’ ρομφαία,
εσ̌κέντρισες το ψ̌όπο μου
απ’ άκρας και βαθέα

Μανίζω, μουρδουλίζω
εσέν όντες νουνίζω
Κλώσκουμαι μετανίσκουμαι
και τα δάκρυ͜α μ’ σπογγίζω

Όντες χτενί͜εις τα μαλλόπα σ’
κι απάν’ σ’ ωμία σ’ ’κχ̌ύουν
του Παραδεισί’ τα πόρτας
για τ’ εμέν πώς ανοίουν!

Μανίζω, μουρδουλίζω
εσέν όντες νουνίζω
Κλώσκουμαι μετανίσκουμαι
και τα δάκρυ͜α μ’ σπογγίζω

Ζαροχ̌ειλι͜άεις όντες σιμώντς
απομακραίντς και κλαις -ι
Ευτάς με του κλαμάτ’ παιδίν
κι εμέν τιδέν’ ’κι λες -ι

Μανίζω, μουρδουλίζω
εσέν όντες νουνίζω
Κλώσκουμαι μετανίσκουμαι
και τα δάκρυ͜α μ’ σπογγίζω

Ετύλτσα τα νεότητα μ’
λεγνόν κισσάδ’ ση γούλα σ’
Φοούμαι δί’ς με φίλεμαν
ντ’ εδώκεν ο Ιούδας

Μανίζω, μουρδουλίζω
εσέν όντες νουνίζω
Κλώσκουμαι μετανίσκουμαι
και τα δάκρυ͜α μ’ σπογγίζω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
Α’έρτς	Αη-Γιώργης
άκρας	άκρης, άκρες (πληθ. τα)
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανοίουν	ανοίγουν
απ’ άκρας	με τη σειρά
απάν’	πάνω
απομακραίντς	απομακραίνεις
Αρχαγγελί’	Αρχαγγέλου
βαθέα	βαθιά
γούλα	λαιμός	gula
δί’ς	δίνεις
εδώκεν	έδωσε
εσ̌κέντρισες	κέντρισες, λόγχισες
ετύλτσα	τύλιξα
ευτάς	κάνεις, φτιάχνεις	εὐθειάζω
ευτάς με του κλαμάτ’	με κάνεις να κλαίω
ζαροχ̌ειλι͜άεις	στραβώνεις τα χείλη σου
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κισσάδ’	κισσός
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
’κχ̌ύουν	εκχύνονται, χύνονται, εκρέουν	εκχύνω<ἐγχέω< ἐν + χέω
λεγνόν	λιγνό, λεπτό
μαλλόπα	μαλλάκια
μανίζω	κατακαίω κάτι μέχρι καπνιάς, οργίζομαι, θυμώνω
μετανίσκουμαι	κάνω μετάνοια (γονυκλισία μετά προσευχής)
μουρδουλίζω	γρυλλίζω υπόκωφα
νεότητα	νιότη, νιάτα
νουνίζω	σκέφτομαι
όντες	όταν
παραδεισί’	παραδείσου
πόρτας	(ονομ.πληθ.) πόρτες	porta
σιγκίν	λόγχη	süngü
σιμώντς	πλησιάζεις, σιμώνεις
σπογγίζω	σκουπίζω
φίλεμαν	φιλί
φοούμαι	φοβάμαι
χτενί͜εις	χτενίζεις
ψ̌όπο	ψυχούλα
ωμία	ώμοι