Θα χτίζω τ’ οσπιτόπο μου

Εχόρτασα ας σα βάσανα
κι ας ση ζωής τα πόνι͜α
Το ψ̌όπο μ’ τ’ έρημον ’κι τσ̌ίζ’
κανείς ατόσα χρόνι͜α

Θα χτίζω τ’ οσπιτόπο μου
μακρά ας σα μαχαλάδες
Σουμά μ’ να έχω θάλασσαν,
φουρκίζω τα πελιάδες
Αδά σον κόσμον ’κ’ εύρα εγώ
έναν άκραν να στέκω
Τ’ οσπιτόπο μ’ θα ευτάω μακρά
καν’νάν να μη ελέπω

Φαρμάκ’ επότ’σανε οι φίλ’,
τουσ̌μάντς είχα σο γιάνι μ’
Τ’ αθρωπίων τα κρίματα
ερρούξανε απάν’ ι-μ’

Θα χτίζω τ’ οσπιτόπο μου
μακρά ας σα μαχαλάδες
Σουμά μ’ να έχω θάλασσαν,
φουρκίζω τα πελιάδες
Αδά σον κόσμον ’κ’ εύρα εγώ
έναν άκραν να στέκω
Τ’ οσπιτόπο μ’ θα ευτάω μακρά
καν’νάν να μη ελέπω

Κι έναν πουλίν ντ’ εγάπανα
αλλού θ’ ευτάει φωλέαν
Ένοιξεν τα φτερόπα του
αλλού σ’ άλλον μερέαν

Θα χτίζω τ’ οσπιτόπο μου
μακρά ας σα μαχαλάδες
Σουμά μ’ να έχω θάλασσαν,
φουρκίζω τα πελιάδες
Αδά σον κόσμον ’κ’ εύρα εγώ
έναν άκραν να στέκω
Τ’ οσπιτόπο μ’ θα ευτάω μακρά
καν’νάν να μη ελέπω