Τα νεότητα τελείνταν

Αρνί μ’, έλα να χ̌αίρουμες,
τα νεότητα τελείνταν
Εγάπην και το σεβνταλούκ’
αδά σον κόσμον ’ίν’νταν

Ατό κοιμάται σα ψηλά
και σ’ άσπρα τα κρεβάτια
Την κάρδια μ’ ετσ̌ουρούεψα
σ’ ατεινές τα σοκάκια

Πώς να μη λέγω ανόμοτον;
Πώς να μη λέγω αΐκα;
Ατά τ’ ομμάτι͜α που ελέπ’
πώς να μη στέκ’ καρίπ’κα;