Τ’ εμέτερον η γενεά

Προβολή Τραγουδιού

Στιχουργοί: Παραδοσιακό, Χρήστος Παρχαρίδης

Καλλιτέχνες: Χαράλαμπος Παρχαρίδης, Χρήστος Παρχαρίδης

Τ’ εμέτερον η γενεά
μαύροι κι άσ̌κεμοι έσαν
Με την εγάπ’ ετράνυναν
και σεβνταλήδες έσαν

Το στούδι μ’ αγαπίεται,
εμέν π’ ελέπ’ με αγρείται
Τ’ οφρύδ’ εκορδυλίασεν,
εκεί κατί τερείτεν;

Απέσ’ σα χ̌ι͜όνι͜α καίουμαι
και σον ήλιον παγώνω
Εμέν Παρχάρ’, ξαν, λέγ’νε με,
όθεν ’κι σπέρτς φυτρώνω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αγαπίεται	αγαπιέται
αγρείται	αγριεύεται, καταβάλλεται από ανεξήγητο φόβο
απέσ’	μέσα
άσ̌κεμοι	άσχημοι
γενεά	γενιά
εγάπ’	αγάπη
εκορδυλίασεν	μπερδεύτηκε, έγινε κόμπος μτφ. συνοφρυώθηκε	cordela/corda<χορδή
ελέπ’	βλέπει/βλέπω
εμέτερον	δικός/ή/ό μου	ἡμέτερος
έσαν	ήταν
ετράνυναν	μεγάλωσαν
καίουμαι	καίγομαι
κατί	γιατί δεν
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λέγ’νε	λένε
ξαν	πάλι, ξανά
όθεν	όπου, οπουδήποτε, σε όποιον
οφρύδ’	φρύδι
παρχάρ’	ορεινός τόπος θερινής βοσκής
σεβνταλήδες	ερωτοχτυπημένοι, ερωτευμένοι	sevdalı
σπέρτς	σπέρνεις
στούδι	οστό, κόκκαλο	ὀστοῦν~οστούδιον
τερείτεν	κοιτάτε