Προβολή Τραγουδιού
Τ’ εμέτερον η γενεά |
Στιχουργοί: Παραδοσιακό, Χρήστος Παρχαρίδης
Συνθέτες: Παραδοσιακό
Καλλιτέχνες: Χαράλαμπος Παρχαρίδης, Χρήστος Παρχαρίδης
Τ’ εμέτερον η γενεά μαύροι κι άσ̌κεμοι έσαν Με την εγάπ’ ετράνυναν και σεβνταλήδες έσαν Το στούδι μ’ αγαπίεται, εμέν π’ ελέπ’ με αγρείται Τ’ οφρύδ’ εκορδυλίασεν, εκεί κατί τερείτεν; Απέσ’ σα χ̌ι͜όνι͜α καίουμαι και σον ήλιον παγώνω Εμέν Παρχάρ’, ξαν, λέγ’νε με, όθεν ’κι σπέρτς φυτρώνω
Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
---|---|---|---|
αγαπίεται | αγαπιέται | ||
αγρείται | αγριεύεται, καταβάλλεται από ανεξήγητο φόβο | ||
απέσ’ | μέσα | ||
άσ̌κεμοι | άσχημοι | ||
γενεά | γενιά | ||
εγάπ’ | αγάπη | ||
εκορδυλίασεν | μπερδεύτηκε, έγινε κόμπος μτφ. συνοφρυώθηκε | cordela/corda<χορδή | |
ελέπ’ | βλέπει/βλέπω | ||
εμέτερον | δικός/ή/ό μου | ἡμέτερος | |
έσαν | ήταν | ||
ετράνυναν | μεγάλωσαν | ||
καίουμαι | καίγομαι | ||
κατί | γιατί δεν | ||
’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
λέγ’νε | λένε | ||
ξαν | πάλι, ξανά | ||
όθεν | όπου, οπουδήποτε, σε όποιον | ||
οφρύδ’ | φρύδι | ||
παρχάρ’ | ορεινός τόπος θερινής βοσκής | ||
σεβνταλήδες | ερωτοχτυπημένοι, ερωτευμένοι | sevdalı | |
σπέρτς | σπέρνεις | ||
στούδι | οστό, κόκκαλο | ὀστοῦν~οστούδιον | |
τερείτεν | κοιτάτε |