Τερώ, τερώ ολόερα

Τερώ, τερώ ολόερα,
τερώ σην γειτονία σ’,
Τερώ πουθέν ’κ’ ελέπω σε,
κλαίω από καρδίας
 
Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ
πότε θ’ ανοί͜ει η μέρα!
Όντες δι͜αβαίντς να ελέπω σε
και να φυσά με αέρα
 
Θα ’κχ̌ύνω δάκρυ͜α θλιβερά
τα φύλλα να μαραίν’νταν
και τα κλαδία του δεντρού
κι εκείνα να ξεραίν’νταν
 
Απάν’ σην πόρτας έστεκες
πάντα εμέν ετέρ’νες!
Εμέν όντες ’κ’ εγάπανες,
το μαντίλι μ’ ντ’ εθέλ’νες;