Πουλόπο μ’, με το γέλος ι-σ’

Πουλόπο μ’, με το γέλος ι-σ’
χαράζ’νε τα ραχ̌ία
Ο φέγγον παίρ’ και βασιλεύ’,
ξημερών’ κρύα-κρύα
 
Ε! ουρανέ μ’ τα νύχτας ι-σ’
τ’ άστρα όνταν φωτάζ’νε
Τερώ να ευρήκω απ’ ατά
ποία τ’ αρνί μ’ ομοι͜άζ’νε
 
Έλα κι ας λάμπ’νε τα ραχ̌ι͜ά,
τ’ ομάλια να γελούνε
Χωρίς εσέν τα πουλία,
ρίζα μ’, ’κι κελαηδούνε
 
Σ’ αλάτ’ αφκά μη κάθεσαι,
τ’ αλατοκλάδι͜α στάζ’νε
Σα μανουσ̌άκια απέσ’ πορπάτ’
τα κάλλι͜α σ’ να φωτάζ’νε