Πουλόπο μ’, με το γέλος ι-σ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Γιάννης Τσανασίδης, Κώστας Καλούσης

Πουλόπο μ’, με το γέλος ι-σ’
χαράζ’νε τα ραχ̌ία
Ο φέγγον παίρ’ και βασιλεύ’,
ξημερών’ κρύα-κρύα
 
Ε! ουρανέ μ’ τα νύχτας ι-σ’
τ’ άστρα όνταν φωτάζ’νε
Τερώ να ευρήκω απ’ ατά
ποία τ’ αρνί μ’ ομοι͜άζ’νε
 
Έλα κι ας λάμπ’νε τα ραχ̌ι͜ά,
τ’ ομάλια να γελούνε
Χωρίς εσέν τα πουλία,
ρίζα μ’, ’κι κελαηδούνε
 
Σ’ αλάτ’ αφκά μη κάθεσαι
τ’ αλατοκλάδι͜α στάζ’νε
Σα μανουσ̌άκια απέσ’ πορπάτ’
τα κάλλι͜α σ’ να φωτάζ’νε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αλάτ’	έλατο
αλατοκλάδι͜α	ελατόκλαδα
απέσ’	μέσα
ατά	αυτά
αφκά	κάτω
γέλος	γέλιο, περίγελος
ευρήκω	βρίσκω
κάλλι͜α	κάλλη
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
λάμπ’νε	λάμπουν
μανουσ̌άκια	μενεξέδες/βιολέτες	մանուշակ (manušak)<manafšak
νύχτας	(ον.πληθ.,τα) νύχτες
ομάλια	ομαλοί δρόμοι, ευθείες, πεδιάδες, ομαλά (επίρρ)
ομοι͜άζ’νε	ομοιάζουν, μοιάζουν
όνταν	όταν
παίρ’	παίρνω/ει
πορπάτ’	(προστ.) περπάτα
πουλόπο	πουλάκι
ραχ̌ι͜ά	ράχες, βουνά
ραχ̌ία	ράχες, βουνά
στάζ’νε	στάζουνε
τερώ	κοιτώ
φέγγον	φεγγάρι
φωτάζ’νε	φωτίζουν, λάμπουν
χαράζ’νε	χαράζουν