Οι κεμεντζ̌ετζήδες

Τα κεμεντζ̌έδες σερέψτεν
όλοι οι κεμεντζ̌ετζ̌ήδες
Ας παραστέκομ’ τον παιδάν,
εμείς οι σεβταλήδες

Η σεβτά τον παιδάν φουρκίζ’,
εκάτσεν σ’ έναν άκραν
Ψηλόλεγνον ατόν κλαινίζ’,
την ψ̌ην ατ’ τρώει απ’ άκραν

Οι ταουλτζ̌ήδες το ταούλ’,
εσείς άλλο μη κρού’τε
Αφήστε ατο σο γιάν’ καικά,
αφήστε ατο ας τοζούται

Ους να λαρούνταν τη παιδά
σην ψ̌ην ντο έχ̌’ τα τέρτα̤
Ταούλ’ να μη κρούει άν’ και κα’,
τοξάρ’ να μη πάει κι έρ’ται