Προβολή Τραγουδιού

Ο αετόν

Καλλιτέχνες: Ματθαίος Τσαχουρίδης, Στάθης Νικολαΐδης

Ας σ’ όλι͜α τα πετούμενα
τον αετόν ζελεύω
Από ψηλά σίτι͜α πετώ
την κάλη μ’ αραεύω

Απάν’ σ’ έναν ψηλόν ραχ̌ίν
θα χτίζω την φωλέα μ’
Ν’ ελέπω σε που θα γονεύ’ς,
ε! ρίζα μ’, ε! στερέα μ’!

Σίτι͜α ψηλά επέτανα,
εσέναν θα ετέρ’να
Ήντι͜αν θα εψαλάφανες
σ’ εγκαλιόπο σ’ θ’ εφέρ’να

Πολλά μικρόν εγνώρτσα το
κι εποίκα έναν τάμαν
Να δί’ με χρόνι͜α ο Θεόν,
να συγερούμ’ εντάμαν

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
απάν’	πάνω
αραεύω	ψάχνω, αναζητώ, γυρεύω	aramak
γονεύ’ς	εγκαθίστασαι, φωλιάζεις, προσγειώνεσαι (επί πτηνών)	konmak
δί’	δίνει
εγκαλιόπο	αγκαλίτσα
εγνώρτσα	γνώρισα
ελέπω	βλέπω
εντάμαν	μαζί
επέτανα	πετούσα
εποίκα	έκανα, έφτιαξα	ποιέω-ῶ
ετέρ’να	κοιτούσα
εψαλάφανες	ζητούσες, αιτούσουν
ζελεύω	ζηλεύω
ήντι͜αν	οτιδήποτε, ό,τι
κάλη	η αγαπητή σύζυγος, η σύζυγος
πολλά	πολλά (επίθ.), πολύ (επίρ.)
ραχ̌ίν	βουνό, ράχη
σίτι͜α	καθώς, ενώ	σόταν<εις όταν
στερέα	στήριγμα
συγερούμ’	γερνάμε μαζί
φωλέα	φωλιά