Η καλατσ̌ή σ’ σ̌εκέρι

Έρ’ται και κλαις από χαρά,
τραγωδείς ας τον/σον πόνον
Ντο φέρ’ η ώρα το κακόν,
’κι φέρ’ α̤το ο χρόνον

Το φίλεμα σ’ θυμίζ’ με μέλ’,
η καλατσ̌ή σ’ σ̌εκέρι
Κουντούρ’, απέσ’ στ’ εγκαλιόπο σ’
θερ’νού έν’ μεσημέρι

Άμον το χ̌εροκόσκινο σ’
σα χ̌ερόπα σ’ ευρέθα
’Κι ταγιανίζω, πουλόπο μ’,
έρθα και -ν- ετελέθα

Έρθεν κι εγράστεν, θέλ’ εμπάλ’,
γενίν παίρτς, θέλ’ παράδες
Τσ’ εγάπ’ς δεμάτ’ είν’ τα καλά,
θεμών’ είν’ τα πελιάδες