Ως το στόμα μ’ η ψ̌η μ’ έρθεν

Ως το στόμα μ’ η ψ̌η μ’ έρθεν,
γιατρικόν σ’ εμέν ’κ’ ευρέθεν
Τ’ ομματόπα μ’ σκοτεινεύ’νε
αρχινούν και -ν- άλλο ’κ’ ελέπ’νε
Μάνα μ’, τ’ ομμάτι͜α σ’ κι αν κλαίνε
(κι) εμέναν οπίσ’ ’κι φέρ’νε

Μανίτσα μ’, κράτ’ την καρδία σ’,
έ͜εις και τ’ άλλα τα παιδία σ’
Αέτσ’ έτονε γραμμένον,
είχ̌εν με σημαδεμένον
ας σην ώραν ντ’ εγεννέθα
και σον κόσμον εγώ έρθα

Μίαν κι άλλον ας φιλώ σε,
μανίτσα μ’, παρακαλώ σε·
θάψον με σουμά σον κύρη μ’
και μη χαλάντς το χατίρι μ’
Κάθε -ν- Σάββαν τσ̌ιτσ̌εκόπα,
θα στολί͜εις δύο ταφόπα