Θεέ μ’, ντο έπαθα;

Τ’ ομματόπα μ’ σκοτεινεύ’νε
και -ν- η ψ̌η μ’ βρουλίεται
Αν ’κ’ ελέπω σε, πουλόπο μ’,
η καρδία μ’ λύεται

Θεέ μ’, ντό έπαθα ο μαύρον
σα γεροντία μ’ απάν’
Νέικον, έμορφον κορτσόπον
έβγαλε με σο μεϊτάν’

Με τα έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
στείλον με έναν ισ̌μάρ’
Το ποτάμ’ ’κι θα σταλίζ’ με
και κανέναν ανοιγάρ’

Θεέ μ’, ντό έπαθα ο μαύρον
σα γεροντία μ’ απάν’
Νέικον, έμορφον κορτσόπον
έβγαλε με σο μεϊτάν’

Χάμαι απόψ’, ’κι ταγιανίζω,
τρανόν εύρε με πελιάν
Όσα έμορφα κι αν λέγω
όλια είναι να̤φιλι͜άν

Θεέ μ’, ντό έπαθα ο μαύρον
σα γεροντία μ’ απάν’
Νέικον, έμορφον κορτσόπον
έβγαλε με σο μεϊτάν’