Τ’ εμόν ο φίλον

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Ιορδανίδης, Μπάμπης Κεμανετζίδης

Ο ήλιον όντες βασιλεύ’
έρ’ται τ’ εμόν ο φίλον
«Σκοτίαν» έν’ το όνομα τ’,
πιστός άμον τον σ̌κύλον

Ατός καμίαν ’κι ανασπάλ’,
σην ώρα τ’ πάντα έρ’ται
Η νύχτα παίρ’ το χρώμαν ατ’
άμον την ψ̌η μ’ παρέρ’ται

Η καρδία μ’ ολήμαυρον
άμον εσέν, σκοτία
Κι αν κάποιος εμέν πονεί
ας έν’ η μαναχ̌ία

Ήλιε μ’, σο μέρωμαν απάν’
μη σύρτς σ’ εμέν τη φως ι-σ’
Άφ’ς με σ’ εγκάλιαν τη νύχτας,
άφ’ς με σον αδελφό σ’ -ις

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ανασπάλ’	ξεχάσω/ει
απάν’	πάνω
ατός	αυτός
άφ’ς	(προστ.) άφησε
εγκάλιαν	(αιτ.) αγκαλιά
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έν’	είναι
έρ’ται	έρχεται
καμίαν	ποτέ
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
μαναχ̌ία	μοναξιά
μέρωμαν	ξημέρωμα
νύχτας	(ον.πληθ.,τα) νύχτες
ολήμαυρον	ολόμαυρο, κατάμαυρο
όντες	όταν
παίρ’	παίρνω/ει
σκοτία	σκοτάδι
σκοτίαν	σκοτάδι
σύρτς	σέρνεις, τραβάς, ρίχνεις
ψ̌η	ψυχή